|
Al vanaf het begin van de bezettingsperiode kwamen de mensen in verzet tegen de Duitsers. Jongenmannen moesten vanwege de "Arbeitseinsatz" ingezet worden in bijvoorbeeld de fabrieken in Duitsland, Daarom doken zij onder in Nederland.
De nazi's pakten systematisch de joden op, wijk voor wijk en zetten de joden op transport. Deze transporten eindigden bijna altijd in een concentratiekamp, waar het grootste gedeelte gevangen genomen joden direct bij aankomst vergast werd. Wanneer een Jood nog van enige betekenis voor de nazi's kon zijn, werd zijn leven (tijdelijk) gespaard. Veel joden zijn daarom ondergedoken om zo niet in handen van de Duitsers te vallen.
De hulp aan geallieerde vliegers, ondergedoken joden, vluchtelingen, verzetsstrijders, mannen die weigerden om in Duitsland te gaan werken en andere vervolgden maakte het noodzakelijk om deze mensen naast een onderduikadres ook te helpen aan vervalste papieren en bonnen. Daarom kwam er al gauw behoefte om het verzet te bundelen in landelijke organisaties, zoals de LO (Landelijke Organisatie voor hulp aan onderduikers) en de KP (Knokploegen). De KP overviel distributiekantoren, kantoren van de burgerlijke stand en politiebureaus.
Ook ontstonden er illegale drukkerijen. In 1941 ontstond er een toenemende anti-Duitse gezindheid en dus een groter wordende verzetsbereidheid. Verzetsgroepen ontwikkelden zich langzaam maar zeker en begonnen steeds meer acties te ondernemen tegen de Duitsers. Daarbij waren zij bijzonder kwetsbaar. Bij de opbouw van een illegale organisatie werden uiteraard veel veiligheidsmaatregelen genomen, want de verzetsstrijders begrepen heel goed dat de bezetter geen leuke dingen met ze zouden doen als ze gepakt werden (want op verzet stond immers de doodstraf). Als je werd gepakt kon je naar een concentratie kamp gestuurd worden... ... ...
|
